Sperm, Minke, Killer, kortom WHALES!

Hoe te beginnen met deze dag te beschrijven? We weten het bijna niet. Buiten dat het een schitterende dag was, realiseren we ons ook dat we iets bizar bijzonders hebben meegemaakt. Nu, met de avond zon (en klote knutten) vol in de tent, voelt het bijna alsof het niet echt was. Gelukkig hebben we enorm veel films en foto's.

De dag begon vroeg, 07.00 uur de wekker gezet, want tussen 09.00 en 09.15 uur worden Feline en ik verwacht bij Whale2Sea in Andenes.

Rustig wakker geworden, half 8 de tent uit, aankleden, ontbijten - goed dit keer, want we gaan zee op en we weten niet precies hoe het op zee is. Les 1 ter voorkoming van (beginnende) zeeziekte: zorg dat je goed gegeten hebt. Om 10 voor 9 klappen we de daktent in, 09.00 uur rijden we het campingterrein af.

Keurig op tijd zijn we bij Whale2Sea. De bestelde tickets betaald. Whale2Sea is een organisatie die onderzoek doet naar alle soorten walvissen hier in dit deel van de Noord Atlantische oceaan. Met de inkomsten van o.a. de safari's worden de onderzoeken betaald. Op een RIB, met een van de biologen die daar werken, worden de safaris gedaan.

Wanneer alle deelnemers ingecheckt zijn worden we verdeeld over 2 boten, krijgen allemaal uiterst charmante overlevingspakken en zwemvesten aan en daarna de uitleg: wat en waarom is het zeeleven hier in Andenes zo bijzonder.

Andenes is namelijk de plek/haven in Europa die het dichtst ligt bij de plek waar de Europese continentale plaat ophoudt en waar op die plek een enorme diepzee kloof zit (Bleik canyon). Hier komen ook de warme en koude zeewater stromen samen waardoor het ultieme eten voor walvissen precies hier is. Kortom een waar Eldorado voor vele type walvissen maar ook zeebiologen.

Welke walvissen kunnen we hier vinden? De bultrug en blauwe vinvis zijn er alleen in de winter. De meest voorkomende walvis 's zomers, en degene die je bijna met 100 % zekerheid kunt zien is de Spermwhale, of wel Potvis of beter bekend als Moby Dick. Degenen die hier voor de kust zitten zijn de mannen. De vrouwen en kinderen zitten bij de Azoren. De Potvis kan tot bijna 2 uur zijn adem inhouden. Dat lijkt heel lang (en is het natuurlijk ook) maar hij duikt en jaagt dan ook zomaar op een diepte van 1000 km. Met klikken (sonar) zoeken ze hun prooi (vis, inktvis). De Potvis is het grootst levende jachtdier. (Niet te verwarren met het grootste dier, dat is namelijk de bultrug (of de blauwe vinvis: die filteren water en jagen niet). Als hij bovenkomt op te ademen zie je de bekende "blow". Hij blijft dan even een tijdje aan de oppervlakte om soort van bij te komen en neemt dan weer een deep dive naar beneden, het moment waarop je de staart boven ziet komen. En dan kan het zo een uur wachten zijn voordat hij weer bovenkomt.

Heel soms zie de heel schuwe Minke whale, de dwergvinvis. De walvis waar in Noorwegen nog op gejaagd wordt en die ook zeer regelmatig nog in restaurants, maar ook in supermarkten, te verkrijgen is. Door deze jacht zijn ze zeer schuw geworden voor boten. Als we er één tegenkomen is dat bijzonder. Verder zou er een Orka voorbij kunnen komen, maar dat wordt niet verwacht. De Orka's zijn hier in juli regelmatig, maar in augustus is echt een zeldzaamheid. Gemiddeld zie je in een tour 1 walvissoort. De hoeveelheid wisselt. Soms zien ze er maar 1, soms wel 4 of 5. Ook hoe dichtbij is een kwestie van geluk. De boten komen uit zichzelf niet te dichtbij, de walvissen mogen niet opgejaagd worden.

Tot zover een zeer kort uittreksel van onze hele instructie.

Tegen 10 uur lopen we naar de RIB's. We stappen in. Beiden aan stuurboord, Feline zit voor me. Rustig varen we de haven uit. Een supermooie dag: nauwelijks wind, een waterige zonnetje, een rustige zee.

Iedereen heeft de instructie gekregen om wanneer hij of zij iets ziet het aan te wijzen. Al snel wijzen 2 mensen naar bakboord. Het blijken 2 rotsen voor de kust te zijn.

Het gas gaat verder open en we zoeven over het water. De visgronden van de Potvissen bevinden zich minimaal een half uur varen uit de kust. Maar ze kunnen ook verder zitten. Al snel flitsen er een paar Puffins (Papegaaiduikers) voorbij. Ontzettend koddige vogels. Ze gaan echter zó snel dat je per definitie te laat met je camera bent.

Na zo'n 20 minuten ziet de meneer voor ons " op 1 uur" iets. Het gas gaat eraf en rustig varen we er naar toe. Een Dwergvinvis!! Rustig varen we er naar toe, tot hij/zij verdwijnt. We varen verder. En wéér zien we wat. Nóg een dwergvinvis! Onze gids en schipper worden helemaal enthousiast. 2 Dwergvinvissen, hoe bijzonder!! Uiteindelijk zien we er 4 of 5. We kunnen blijven hangen maar onze kapitein, Ronnie, zegt dat we toch doorvaren. Van de vorige tour weten ze dat de Potvissen ver weg zitten, we hebben nog even (vol gas) te gaan. We zoeven verder. Ruim 20 minuten later komen we aan in het gebied waar ze zitten. Het is hier 1800 meter diep. Ronnie luistert met de hydrofoon. Hij hoort meerdere Potvissen klikken, wat betekent dat ze beneden ons aan het jagen zijn. We dobberen en wachten. Iedereen zoekt het water af. Plotseling ziet Ronnie een blow recht voor ons, maar ver weg. Gas open en er heen. Als we er zijn zien we de Potvis net "diven" maar zonder de vin helemaal uit het water: a shallow dive.

Er is contact met de andere boot in de buurt. Met de hydrofoon wordt geluisterd. Ze kunnen zelfs aan de verschillende klikpatronen horen waar welke Potvis zit. Er zitten er meerdere. Een aantal lijken weg te zwemmen, ze lijken onrustig. De collega van Ronnie zegt over de portofoon " if they're swimming out, something else is swimming in. Maybe a killer whale." Dàt zou wel heel bijzonder zijn en vrij uniek. Maar ook Feline's grootste wens.

Plots zien we een Potvis vlakbij. Hij ligt soort van rustig te dobberen. Na een paar bewegingen en blows neemt hij een prachtige dive naar beneden. Ongelooflijk. Kippenvel.

Uiteindelijk zien we 4!! verschillende Potvissen, waarvan er één zelfs op z'n zij naar de boot komt kijken. Hierdoor is even heel goed te zien hoe enorm groot dit beest is. Geweldig. Ronnie geeft aan dat hij er veel meer heeft gehoord, maar ze komen niet boven en sommigen zwemmen weg.

Na 2 uur zoeken en varen en genieten (en flessen uit het water gevist te hebben) zetten we koers naar de haven. Feline en ik genieten. We hebben zóveel gezien! Met onze ogen dicht, het zonnetje in het gezicht deinen we mee op de golven terwijl we snoeihard over het water scheren. Als ik na 20 minuten varen even om me heen zit te kijken, zie ik gelijk met de meneer voor Feline 2 vinnen boven het water uitkomen. Tegelijk wijzen we "there's something over there". In koor roepen onze bioloog en Ronnie met overslaande stem "killer whale!!!" Het zal toch niet? Feline schiet omhoog. Zal het?

Koers aangepast, we varen er heen. En wat er dan gebeurt is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Niet door mij, maar ook niet door de mensen van Whale2Sea: dit heeft onze bioloog nog nooit meegemaakt: we zijn in een werkelijk enorme groep van Orka families beland. Links, rechts, voor, achter, onder de boot. Overal zitten ze. Ze zijn op jacht . Duidelijk zichtbaar drijven ze de vis door met elkaar in rondjes te zwemmen naar 1 punt om zo een waar restaurant voor zichzelf te creëeren. Ook de zeevogels weten het: ze zwermen om de Orka's: de left overs zijn voor hen. Onze bioloog schat in dat het er minimaal 50 zijn, als het niet meer is. Eén mannelijk Orka komt zó dichtbij omhoog dat onze bioloog zich rot schrikt. Ik trouwens ook. Kippenvel overal. Feline geniet met volle teugen.

Op de andere boot, die gelijk met ons vertrok, zit de Orka specialist. Ze vraagt onze bioloog en kapitein om heel specifieke foto's te maken om zo te kunnen identificeren welke Orka dit is. We zijn ruim een uur langer op zee en genieten met volle teugen van dit bijzondere spektakel. Ook de mensen van Whale2Sea hebben dit, op dit tijdstip van het jaar nog nooit meegemaakt.

Tegen 2 uur varen wij de haven in. Een half uur eerder zijn we de tour waar Farid op zit al buitengaats tegengekomen. We hopen allebei dat hij net zo'n spektakel voorgeschoteld krijgt als wij. Want wat zijn wij een enorme geluksvogels: Puffins, Dwergvinvissen, Potvissen en een idiote hoeveelheid Orka's.

Feline en ik brengen onze overlevingspakken en zwemvesten terug, halen Farid's autosleutels bij de receptie op samen met de kleren die veel te warm bleken onder het pak.

We gaan snel naar Pepper die onverwacht toch nog heel lang alleen in de auto heeft moeten zitten. We hebben allebei het gevoel alsof het niet gebeurd is wat we zojuist hebben meegemaakt. Gelukkig hebben we enorm veel film en foto materiaal - anders zou je bijna aan jezelf gaan twijfelen.

Rond half 4 rijden wij weer naar de haven om Farid op te halen. Om 15.45 uur komen ze binnen. Farid heeft dan nog niet door wat voor bijzonders hij heeft meegemaakt lijkt. Naarmate de middag en avond vordert daalt het in: ze zijn met hun tour alleen maar bij de Orka's geweest die inmiddels een stuk rustiger zijn. Ook de zee is 's Middags als een spiegel. Dachten Feline en ik dat wij dichtbij Orka's hadden gezien. Farid heeft ze nog veel dichterbij gezien.

We gaan thuis al het beeldmateriaal rustig bekijken en editten tot een mooie film.

Feline slaapt inmiddels met een Orka en ook inmiddels de wens om een keer in de winter hierheen te gaan. Want die bultrug en blauwe vinvis wil ze ook zien. We voegen het toe aan de bucketlist.

's Avonds zitten we weer in een weergaloze zonsondergang. En nu? Wat gaan we nu doen?

Tsja via de Lofoten naar huis. We hebben precies nog 13 dagen. Maar wat gaat dit nog overtreffen, wordt alles hierna "gewoon"? Alle drie bruizen we nog na van een bizar bijzondere geweldig mooie dag.